باد پیچید در ترانه ی برگ        برگ لرزید از بهانه ی باد

هر کجا برگ خشک بود افتاد                       باغ نالیدو گفت:

                                باد مباد                                                              

در شگفتم گناه باد چه بود؟              برگ خشکیده بود باد ربود

باد هرگز نبود دشمن برگ            مردن برگ دست باد نبود

زندگی ذره ذره میکاهد                خشک و پژمرده میکند چون برگ

مرگ ناگاه میبرد چون باد       زندگی کرده دشمنی یا مرگ؟

برگ خشکم به شاخسار وجود          تاکی آن باد سرد سر برسد

تو هم ای دوست ذره ذره مکش    تا نخواهم که زودتر برسد.....!!

درس معلم  

در کلاس روزگار
درس ها گونه گونه است
درس دست یافتن به آب و نان
درس زیستن کنار این و آن
درس مهر
درس قهر
درس آشنا شدن
درس با سرشک غم ز هم جدا شدن
در کنار این معلمان و درسها
در کنار نمره های صفر و نمره های بیست
یک معلم بزرگ نیز
در تمام لحظه ها تمام عمر
در کلاس هست و در کلاس نیست
نام اوست مرگ . 
و آنچه را که درس می دهد
زندگی است

دریا 

یک سینه بود و اینهمه فریاد
می برد بانگ خود را تا برج آسمان
می کوفت مشت خود را بر چهره زمان
زنجیر می گسست
دیوار می شکست
انگار حق خود را می خواست
می زد به قلب توفان
می افتاد
می رفت و خشمگینتر
برمی گشت
می ماند و سهمگین تر برمی خاست
یک سینه بود و این همه فریاد
تنها
اما شکوهمند توانا
دریا

آخرین جرعه‌ی این جام

همه می‌پرسند:

چیست در زمزمه‌ی مبهم آب

چیست در همهمه‌ی دلکش برگ

چیست در بازیِ آن ابر سپید،

روی این آبی آرام بلند، که تو را می‌برد این‌گونه به ژرفای خیال

چیست در خلوتِ خاموشِ کبوترها

چیست در کوشش بی حاصلِ موج! چیست در خنده‌ی جام

که تو چندین ساعت مات و مبهوت

به آن می‌نگری!

نه به ابر، نه به آب، نه به برگ، نه به این آبی آرام بلند،

نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام،

نا به این خلوتِ خاموشِ کبوترها؛

من به این جمله نمی‌اندیشم!

نبض پاینده هستی را، در گندم‌زار،

گردش رنگ و طراوت را در گونه‌ی کل،

همه را می‌شنوم، می‌بینم!

من به این جمله نمی‌اندیشم!

به تو می‌اندیشم!

ای سراپا همه خوبی،

تک و تنها به تو می‌اندیشم!

همه وقت، همه جا،

من به هر حال که باشم به تو می‌اندیشم!

تو بدان این را تنها تو بدان تو بیا،

تو بمان با من تنها تو بمان!

جای مهتاب به تاریکی شب‌ها تو بتاب!

من فدای تو، به جای همه گل‌ها تو بخند!

اینک این من که به پای تو در افتادم باز

ریسمانی کن از آن موی دراز،

تو بگیر! تو ببند!

تو بخواه!

پاسخ چلچله‌ها را تو بگو

قصه‌ی ابر هوا را تو بخوان!

تو بمان با من، تنها تو بمان، در دل ساغر هستی تنها تو بجوش!

من، همین یک نفس از جرعه‌ی جامم باقی‌ست

آخرین جرعه‌ی این جام تهی را

تو بنوش!

زنده یاد فریدون مشیری